چندسال پیش که در کشتی فرنگی بعد از مدتها مقام قهرمانی بدست آوردیم مطلبی نوشتم که باعث انتقاد خیلیها شد. مسئله هم این بود که ما آنقدر قهرمانی بدست نمیآوریم که با یک قهرمانی آن را یک دستاورد ملی میدانیم و همهی وزارتخانهها و دولتمردان شروع میکنند به تبریک گفتن. حالا حکایت صعود والیبال به المپیک بعد از ۵۲ سال است. لازم است بگویم که مسابقه والیبال را با هیجان بالا دیدم و از برد تیم بینهایت خوشحال شدم و هستم. مسابقه که تمام شد یادم افتاد که تا چندسال پیش تیم والیبالمان اگر از پس چین و ژاپن برمیآمد خوشحالی میکردیم اما امروز بردن آنها برایمان بدیهی است. اصل چیزی که میخواهم بگویم این است که در زمینههای مختلف آنقدر به قهرمانی عادت نداریم که هر پیروزی را یک دستاورد ملی میدانیم. اما اگر دقیقتر به این موضوع نگاه کنیم درمییابیم که میتوان به روزی امیدوار بود که به قهرمان بودن عادت کرده باشیم. آنوقت برای تک قهرمانیها جشن نخواهیم گرفت بلکه برای تکرار قهرمانیها خوشحالی خواهیم کرد و این یعنی افزایش اعتماد به نفس در سطح جامعه.
لینک این پست در کانال مربی: عادت به قهرمانی