این اپیزود با خاطره خریدن اولین ضبط صوت شروع شد و در ادامه رفتیم سراغ این دغدغه که چرا بعضی آدمای بزرگ و تاثیرگذار اونطور که باید شناخته شده نیستن و وقتی از بین ما میرن تازه افراد حضورشون رو حس میکنن؟
باهم آهنگ سپیده‌دم از آلبوم سایه‌های خورشید احمد پژمان رو گوش دادیم و ذهن‌مون رو بردیم به جایی که دور از محدوده منطق، خیال کنه و بره به جایی که آهنگ اونو هدایت میکنه.
از حس و حالی که موقع گوش دادن به موسیقی پیدا میکنیم، گفتیم و درمورد این صحبت کردیم که هر اثری که خلق میشه حرفیه که خالق اثر سعی داره به شیوه‌ای اونو بیان کنه و فضاهای خالی، مجالی برای تخیل و برداشت آزاد مخاطبه؛ اثری که به شکلی مشارکتی بین خالق اثر و مخاطب تجربه‌ای متفاوت به وجود میاره.
تقلا برای پر کردن جاهای خالی و سکوت‌ها تمرکز رو از روی چیزی که میخوایم گفته و شنیده بشه برمیداره.
فاصله بین متن‌ها و سکوت بین صداهاست که باعث بروز اتفاق میشه.
علاوه بر اینا گفتیم که شیوه بیان احساسات و هیجانات میتونه کلامی نباشه و آمیختگی اون با هنر شاید حق مطلب رو در بروز اون احساسات عمیق بیشتر ادا کنه.
در نهایت به سکوت‌ها و جاهای خالی اهمیت بیشتری بدیم چون جاهای خالی توی زندگی به اندازه جاهای پر مهم و اثرگذارن.
