احساس‌های فرودگاهی
خداحافظی با رفیق 18 ساله
دیشب یک رفیق‌دیگر هم مهاجرت کرد و ما ماندیم و احساس‌های فرودگاهی.
فرودگاه برای ما آنقدری که باید، محل رفت و آمد نیست. فرودگاه بیشتر جاییست برای بروز قوی احساس. شاید در کشورهای دیگه کمتر صحنه‌های اشک ریختن در لحظه‌ی جدایی را ببینیم اما ممکن است هر روزی که به فرودگاهی در ایران بروی این صحنه‌ها را زیاد ببینی. فرودگاه‌های ایران سالیان درازی است که با مفهوم مهاجرت و خداحافظی‌های جدایی گره خورده‌اند و همینطور با شادی‌های پر از اشک از لحظه‌های دوباره دیدن. فرودگاه‌های ایران سالهاست که در گوشه‌گوشه‌ی خود خاطرات در آغوش گرفتن فرزندان، خواهرها و برادرها و دوستان و اقوام را دارند. فرودگاه‌های ایران، فرودگاه‌های احساسی هستند.
شاید کم نباشد تعداد افرادی که می‌توانند به فرودگاه بروند، در یک نقطه مشخص بایستند و بگویند: "آخرین بار اینجا همدیگر را به آغوش کشیدیم و خداحافظی کردیم". یا بگویند: "وقتی رفتند سعی کردم از چنین نقطه‌ای برای آخرین بار برایشان دست تکان بدهم" و خاطراتشان را از مهاجرت نزدیکانشان تعریف کنند. حالا مهاجرت، مثل هزار اتفاق عجیب و غریب در مملکت ما با فرهنگ و زندگی ما گره خورده.
این عکس باید مربوط به سال 82 یا 83 باشد. از این جمع فقط من در ایران مانده‌ام. به‌ترتیب از راست: عمو بیژن، کیوان، فرید، ماییس و من
بسیار عادی شده که از هر خانواده‌ای تعدادی به کشور دیگری مهاجرت کنند و کسانی که می‌مانند با رنج دوری کنار بیایند و این را بخشی از زندگی خود بدانند. همانطور که در دوره‌ای عادت کرده بودیم به آژیر خطر بمب‌باران و عادت کرده بودیم که با آن احساس‌های ترس کنار بیاییم، به پناهگاه‌ها و زیرزمین‌ها برویم و منتظر بشویم تا ببینیم چه پیش می‌آید حالا عادت کرده‌ایم به خداحافظی‌های فرودگاهی.
احساس‌های فرودگاهی، احساس جدا افتادگی است. حتی خوشحالی از رسیدن هم موقتی است چون در فاصله‌ی کوتاهی دوباره به جدا افتادگی می‌رسد. فرودگاه‌های ما نقطه‌ی شروع غربت هستند و ورود به سرزمین‌های ناشناخته. روی تابلوهای فرودگاه‌های کشور ما بیشتر از کلمه Arrival، کلمه Departure خودنمایی می‌کند. و تو می‌ایستی، به عزیزانت نگاه می‌کنی که از Gate عبور می‌کنند و تنها لحظاتی که با آنها ساختی می‌ماند.
این موسیقی را برای تیتراژ پایانی گوش کنید. موسیقی فیلم شب‌های روشن از پیمان یزدانیان.
[podcast]https://thecoach.ir/wp-content/uploads/2013/11/11-Shabhaye-Roshan-1.mp3[/podcast]
پی‌نوشت: این مطلب را برای فرید و فریناز، دوستان سالیان دراز نوشتم که مهاجرت کردند.
—————————————————————————————————————————————————— شما می‌توانید مشترک خورا ک این بلاگ شوید. برای آگاهی از خدمات من می‌توانید از صفحه رشد فردی و رشد سازمانی دیدن کنید و یا برای آگاهی از زمان دوره‌های آموزشی عمومی در خبرنامه آموزشی عضو شوید. می‌توانید من را در توییتر و گوگل+ دنبال کنید و صفحه فیسبوکم را لایک کنید.