دلم گرفته بود، نه از جنس غم. انگار گرفته بود چون حرفهایی درش مدفون شده بود. امشب که به خانه رسیدم خلوتی داشتم و این خلوت شد گفتگوی من در تنهایی با خدا. شد این نیایشی که نوشتهام:
خداوندا به ما قدرت قدم برداشتن ببخش و به قدمهایمان ثبات. کمکمان کن رنجها را تاب بیاوریم و برای درمان زخمها صبر پیشه کنیم. کمکمان کن باور کنیم که ارزشمندیم و توانمند. کمکمان کن بفهمیم بیهمتاییم و زیبا. خداوندا، قدرت بیناییمان را به دیدن زیبایی ذات آنچه که هست هدایت کن. به ما، فرصت عشق ورزیدن بده و همراهمان باش تا هر میزان که لذت دوست داشتن را میچشیم، طعم دوست داشته شدن را نیز درک کنیم. خدایا به ما فرصت اعتماد کردن و مورد اعتماد واقع شدن بده. خدایا به ما خرد پرسش و جستجو بده، فرصت همراهی و همدلی و لذت درخشیدن در عین افتادگی بده.
خدایا! تو بزرگی و در عین بزرگی از دیده دوری. تو صدایی و همواره سکوتی. تو عشقی و غضب. تو راهی و مقصد. تو لحظهای و بودن. گذشتهای و آینده. خدایا، تو آهنگی و آواز. تو احساسی و نیاز. تو خلوتی و تنها. تو جاری و رها.
خدایا! مسیر طولانیست و پر پیچ. ما، نه ضعیفیم که راهنرویم و نه قدرتمند که بیتو راه برویم. خدایا، این جاده با قدمهایمان ساخته میشود، قدمهایمان را مقدس کن که خیر باشد و نه شر. اگر هر یک از قدمهایمان بودنمان را معنا میکند، اگر هر لحظهها اثرمان را شکل میدهد، خدایا، خدایا، خدایا ما را به بودنمان و اثرمان آگاه کن. به ما عزلت بده که تعمق کنیم و تنهایی را از ما دور کن که در بیخبری زندانی نشویم. تنهایی را از ما دور کن که عشق ورزیدن و حقیقی بودن را تجربه کنیم. تنهایی را از ما دور کن و به دستانمان قدرت کاشتن بذر امید در دل دیگران بده. خدایا، بگذار گوشهایمان نوای موسیقی دنیا را بشنود و صدایمان بشود آواز زیبایی دنیا.
خدایا به ما قدرت قدم برداشتن و شهامت زمین خوردن ببخش. دستانمان را توانمند کن که با هربار افول، آنها را بر زانو بزنیم و بلند شویم. به ما فرصت خطا کردن و آگاهی از خطا بده. به ما جرات بخشیدن و جرات ازعان به نیاز به بخشیدهشدن بده. خدایا ما را تصویرگر زندگی خود کن. کمک کن تا همواره که برای زندگی خود طرح میزنیم، نقشمان را با دیگران کامل کنیم.
خدایا! ما را آفریدی تا قدم برداریم. ردپایمان را بر قلب دیگران جاودان کن. بگذار خاطرهای شویم از جنس عشق و امید. خدایا! این پاها گاه تاب رفتن، چشمها سوی دیدن، گوشها توان شنیدن ندارند. کمکمان کن همواره که پیش میرویم، بایستیم و همواره که میایستیم خودمان را دوباره بازیابیم. خدایا، ما خودمان سد خودیم. همراهمان باش در کشف پیچیدهی خود که مسیر از جایی به جایی رسیدن نیست که از خود به خود رسیدن و از خود به تو رسیدن است.
بزرگا، ای آوایت جاری، جاریمان کن در مسیر زندگی.